We hebben dringend nood aan een nieuwe en verbeterde Muscles from Brussels. Deze bedenking maakte ik mij enkele dagen geleden, toen ik weer eens afdwaalde van één van de tientallen taken die mijn nieuwe studierichting ‘Journalistiek’ naar mijn hoofd bleef katapulteren.
Ik had nu toch al 5 minuten en 32 seconden non-stop zitten schrijven en besliste dat het hoog tijd was voor een dosis hersenloos entertainment. Voor ik het goed en wel besefte, typten mijn vingers het welbekende zevenletterwoord in de URL van mijn vuurvos. There’s no place like youtube…
Wat een geweldige uitvinding toch, die youtube. Oceanen van audiovisueel materiaal waarvoor geen enkele hersencel moet worden geraadpleegd: mijn idee van een perfecte ontspanning. Al snel surfte ik mij een weg door allerlei Amerikaanse talkshows, waar celebrities en de occasionele ‘ik ben een tienermoeder met drie kleine gremlings als baby’s en ik heb er al aan gedacht om zelfmoord te plegen…oh, en ik zit tot over mijn oren in de schulden…en oh ja, ik ben ook biseksueel’ de revue passeren. Deze laatste komt dan eerder voor in de Dr. Phil’s van het talkshowlandschap maar je moet natuurlijk op zoek gaan naar de goede concepten.
Geef mij maar David Letterman, Chelsea Handler of een goede oude Ellen Degeneres. Het was in die laatste dat ik enkele dagen geleden mijn gading vond. Niemand minder dan Famke Janssen (44) nam plaats in Ellen’s zetel, waar menige celebrities al hebben geouwehoerd, gekeuveld en gelachen of (in Mariah Carey’s geval) gehijgd. Al snel voelde ik een herwonnen sympathie voor de Nederlandse femme fatale. Geen ADHD, zoals sommige andere bekendheden wanneer ze voor een camera staan, niet zelfingenomen, en bulderlachend op de juiste momenten. Ook haar acteerprestaties konden me altijd bekoren: van de moordlustige stoeipoes Xenia Onatopp in Goldeneye, tot de sympathieke, maar bezeten, Dr. Jean Grey in X-men 3. De Nederlanders waren het duidelijk met me eens, want onder het filmpje stonden commentaren als ‘she makes me proud to be dutch’, en sommige Hollanders voelden zich duidelijk geroepen om de wereld wat bij te leren over het reilen en zeilen in Nederland.
Mijn gedachten dwaalden af naar die ene Belgische acteur die het internationaal gemaakt heeft: Jean-Claude Van Damme. Ondertussen 49 jaar oud, vier ex-vrouwen, en nog steeds bezig met snoeiharde gevechtsfilms. Zijn twee nieuwe films, ongetwijfeld pareltjes, die er in 2010 aan komen, heten Weapon en Karate…daar is over nagedacht!
Na wat research was ik verrast te zien dat onze eigenste spierbundel in zijn eerste film, Monaco Forever, de rol van homoseksuele karateka vertolkte. Homoseksueel? Vertolken? Ik was ook verbaasd. En in 1984 dan nog wel. Wat een voortrekkersrol. Ik merkte zowaar een tweede laag in JC’s persoonlijkheid op.
Tot ik dan weer op een interview van een 48-jarige Van Damme stuitte op newsweek.com, waarin hij ondervraagd wordt door een jonge journaliste over zijn nieuwe film JCVD, die gaat over…zichzelf.
Why did you want to make a film that comments on your own life?
I made this just to show some of the internal side of J.C.V.D., in a way. He's a guy, a normal guy from Belgium with dreams, and I did well in that type of path. At the age of 47, to take chances and go back to Europe and be talking to some studios there, I'm showing them that I believe I'm good quality.
There ' s a monologue in the film about being a washed-up action star. Did you improvise that?
I like structure—like driving: go past the school on the street, stay on the right side, no hitting the car, go in right, you'll see a big church, stop and take a left, and you'll have it. By doing this I'm giving a structure of life, a path of light, and showing what happens between me and me, which is something very beautiful.
Beautiful? Why?
I really opened myself up in JCVD. I peeled back the skin of the fruit, cut the pulp and then took that very hard seed. In this film I cut that hard seed, and inside that seed was a kind of liquid cream substance of the man I am, or the woman you are.
OK —
It was like being naked—I would love to be naked in front of you.
Well, I —
Not being naked being naked. I say such things in Hong Kong and they thought I was being a crazy Frenchman. Being naked of protection.
So you ' ve no regrets at all?
Believe me—I've done very good stuff and very crazy stuff, and I don't regret the crazy stuff. So are you in New York?
Yes, I am.
And are you 27, or 32?
I ' m 22.
Oh, f–––. That is very young. Will you come to the premiere?
I don ' t know. When is it?
I don't know. You will wear all black, a black dress and high heels?
Uh —
You can come find me, I will be the one with the very broad shoulders, dark hair and a simple suit. We can have some champagne, you and me.
Wat zijn we fier op onze Belgische ster.
Pas op, ik klaag niet over een tekort aan Belgisch talent in de wereld. Kijk maar eens op vlak van mode. Daar torenen we hoog boven onze noorderburen uit. Olivier Theyskens, Walter Van Beirendock, Dries Van Noten, Veronique Branquinho, Ann Demeulemeester, Martin Margiela, en ga zo maar door. Ook onze Belgische sportvrouwen scheren hoge toppen.
Hoewel het ons kleine landje niet ontbreekt aan acteertalent, lijken deze internationale wateren onbevaarbaar. Maar schijn bedriegt, geloof me. Ik ben er zeker van dat er plaats is voor fris, nieuw Belgisch talent. Ik ben ervan overtuigd dat wie jong is en vastberaden, de top kan bereiken.
Dus ga ervoor! Schrijf je uit bij die richting ‘Geschiedenis’ waaraan je diep van binnen nooit had willen beginnen. Maak het uit met die vriend of vriendin, die je altijd met een troostende glimlach aankijkt wanneer je over je acteerplannen spreekt. Ren naar huis, open je kasten, trek je stoutste kleren van de kapstok en smijt ze in je koffer. Boek die vlucht naar New York en achtervolg je dromen.
Grijp het leven vast met beide handen. En kraai van plezier!
Want wie weet zit jij binnen enkele jaren op die befaamde bank naast Ellen, ouwehoerend en lachend. En dan beloof ik je, op al wat mij lief is, dat ik zal posten…
“You make me proud to be Belgian”
