Vivienne Westwood voor Lee

Het bekende jeansmerk Lee werkt voor de allereerste keer samen met een ontwerper van wereldformaat. Niemand minder dan Vivienne Westwood neemt een van de herfst/wintercollecties van 2010 onder handen. Nog even de tijd dus om je voor te bereiden op provocerende jeans en goudkleurige metalen prints.

In crisistijden grijpen ontwerpers wel vaker terug naar jeanscollecties. Vivienne Westwood bedacht voor Lee een mini-jeanscollectie voor de herfst/winter van 2010. De lijn bevat referenties naar Westwood’s rudimentaire punk –en piraatcollecties uit de jaren 70 en 80, maar ook haar kenmerkende vormenspel komt aan bod.

De basis van de collectie bestaat uit vijf jeans voor vrouwen en vier voor mannen. Vrouwen gaan gehuld in super skinny jeans, micro shorts en baggy ‘boyfriend jeans’. Voor de mannen is er keuze uit rock’n’roll skinny fits en ‘bondage’ jeans, of een eerder klassieke easy fit. Jeanshemden en t-shirts met prints vervolledigen de reeks.

Foto’s zijn er nog niet en ook de verkooppunten in België zijn nog niet bekend. Logischerwijze zou de collectie vanaf augustus - september in de winkels moeten liggen.

Giorgio Presca, de president van VF Jeanswear International, waartoe ook Lee behoort, noemt de samenwerking met Vivienne Westwood alvast een droom die werkelijkheid wordt: “Het huwelijk met Vivienne, een van de meest iconische, creatieve en invloedrijke ontwerpers van vandaag, beschouwen we als een van de meest beloftevolle projecten voor de toekomst van Lee.”

Vivienne Westwood werkte in het verleden onder meer samen met horloge –en juwelenfabrikant Swatch en technologiebedrijf Motorola.

een gedicht voor deze koude dagen

Stopping by Woods on a Snowy Evening

Whose woods these are I think I know.
His house is in the village though;
He will not see me stopping here
To watch his woods fill up with snow.

My little horse must think it queer
To stop without a farmhouse near
Between the woods and frozen lake
The darkest evening of the year.

He gives his harness bells a shake
To ask if there is some mistake.
The only other sound's the sweep
Of easy wind and downy flake.

The woods are lovely, dark and deep.
But I have promises to keep,
And miles to go before I sleep,
And miles to go before I sleep.

Robert Frost - 1923

Gevangen in een digitale wereld

Twee jaar geleden stuurde Google een leger busjes met speciaal ontworpen camera's de straten op. Hun missie: elke berijdbare weg ter wereld afgaan en om de tien à twintig meter een momentopname maken van de omgeving. Het resultaat van dit titanenwerk, genaamd Google Street View, kan al gedeeltelijk worden bezichtigd op Google maps, de online wereldkaart van Google. Daar bevindt zich boven de zoombalk een geel mannetje. Wie niet tevreden is met een banale 2d-weergave van zijn bestemming kan dit behulpzame kereltje verslepen naar een welbepaalde straat, die dan met een klik van de muis tot leven komt. En dan heb ik het over auto's die zich een weg banen langs trottoirs en sufgeshopte toeristen die genieten van het zonnetje op een terras.

Dat Google zich bezighield met het digitaliseren van de hele wereld sprong in het oog van Jon Rafman. Een jaar geleden begon hij met Street View blogs te bekijken en zelf beeldmateriaal te verzamelen op Google maps. Hij baande zich een weg door de bevroren straten van deze parallelle wereld en ging op zoek naar treffende beelden. "The world captured by Google appears to be more truthful and more transparent because of the weight accorded to external reality, the perception of neutral, unbiased recording, and even the vastness of the project", zegt hij in een essay.

Meer foto's en uitleg van Jon Rafman zelf zijn te vinden op Art Fag City. Tijdens zijn zoektocht merkte hij onder andere ook dat het ingebouwde privacy systeem van de camera's, dat ervoor zorgt dat gezichten en nummerplaten worden vertroebeld, niet altijd doeltreffend is. Ga dus best sowieso eens kijken, want wie weet is die ochtend in Ibiza, toen je wakker werd in de goot na een avondje zwaar feesten, toch niet zo onopgemerkt voorbijgegaan als je wel hoopte.

Voorlopig is België nog niet aan de beurt geweest, maar het zal niet lang duren voor de Street View busjes ook onze wegen trotseren. Nog even de tijd dus om na te denken over de juiste pose die je zal aannemen om de virtuele wereld voorgoed in te stappen.

Grootmoeder met ballen

Omdat het mij luidop deed lachen, deel ik het graag met jullie...



Moraal van het verhaal: Haal geen streken uit met oude vrouwtjes, want met een gewiekste handomdraai zullen ze je vernederen...VERNEDEREN.

mannencollectie lente/zomer 2010 - what to wear?

Het lijkt wel alsof mannen steeds modebewuster worden. Ze hebben niet alleen oog voor stijlvolle kledij, maar zelfs voor heuse modetrends. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de grote vraag naar mannenrokken en harembroeken (denk aan Alladin-achtige pofbroeken) bij de populaire kledingketen H&M. Volgens Marianne Neirinckx, persverantwoordelijke van H&M, zal de winkel daar dan ook op reageren door deze kledingstukken in het voorjaar van 2010 in de rekken te leggen.

Maar hoe ziet de voorjaarscollectie bij de mannen er dan uit volgend jaar? De meesten onder jullie zullen wel al gehoord hebben van de 'fashion weeks'. Dit zijn modeweken die worden georganiseerd in heel wat steden. De belangrijkste designers krijgen daar de kans om hun collecties voor te stellen aan de media en het publiek. De meest invloedrijke modeweken vinden plaats in New York, Londen, Milaan en Parijs.

Hoewel de voorjaarscollecties van 2010 al verschillende weken geleden werden voorgesteld, leek het mij een leuk idee om een korte, hoogstpersoonlijke nabeschouwing te houden. Welke designers creëren kledingstukken zoals Beethoven symfonieën componeerde, en welke plunjes zijn zo lomp en verloederd dat ze niet zouden mispassen op het jaarlijkse oogstbal van Zichen-Zussen-Bolder? In welke ontwerpen zie je Gabriel Rios passeren, en in welke Marijn De Valck? Wie zijn...de zwakste schakels.


We beginnen met een selectie uit de betere collecties:


van links naar rechts (vlnr): Givenchy, Jean-Paul Gaultier, Versace



vlnr: Lanvin, Phillip Lim, Prada


en als extraatje:


Alexis Mabille

Givenchy heeft het bij dit kledingstuk van top tot teen bij het rechte eind. Strakke hemd en vest gecombineerd met losse broek, volledig in het zwart. Bij Jean-Paul Gaultier is het vooral de onconventionele horizontale t-shirtlijn die mij kan bekoren. Ook de outfit van Phillip Lim vind ik leuk, alhoewel ik de short zelf niet meteen zou dragen. De broek van Alexis Mabille is geweldig om naar te kijken, maar zal ook niet vlug in mijn kleerkast hangen.


En dan nu de missers:


vlnr: D&G, Jean-Paul Gaultier, Dsquared²



vlnr: Emporio Armani, Issey Miyake, Trussardi 1911


en ook deze wil ik jullie niet onthouden:


Patrick Ervell

De look van D&G is een afkooksel van al geziene cowboybotten, overladen hemdjes en 'over de top'-gescheurde jeansbroeken. Jean-Paul Gaultier is de enige ontwerper die zowel een plaats verovert in mijn hot-list als in mijn not-list. De horizontale afsnijding is duidelijk niet altijd even flatterend. De outfits van Dsquared² lijken wel te zijn uitgekotst door de kleerkast van een onzekere puber en Emporio Armani blijft de Italiaanse macho uithangen. Ook de saaie tenues van Issey Miyake en Trussardi 1911 kunnen mij allerminst bekoren. Die van Patrick Ervell krijgen jullie er gratis en voor niets bij.

Brussels Accesible Art Fair

Goed nieuws voor diegene die een krop in de keel krijgt bij het aanschouwen van een echte Edvard Munch, en nog meer bij het aanschouwen van zijn eigen portefeuille-inhoud. Vanaf deze vrijdag (20 november) kan je terecht in het hotel Silken Berlaymont te Brussel voor een nieuwe Brussels Accesible Art Fair. Schilderijen, sculpturen en foto's van wel 30 internationale artiesten, weliswaar nog net niet zo bekend als hogervermelde, gaan de deur uit voor democratische prijzen van 50 tot 3000 euro.

Emma Donaldson

De beurs loopt tot zondagavond. De inkom is gratis. Voor openingsuren en verdere informatie over de artiesten en het concept kan je terecht op de website.

danstalent uit de lage landen

Vincent viseert... twee buitengewone danstalenten uit de lage landen: Els en Angelo.

Zij, een Belgische modern/jazz danseres die werd geweigerd bij de Rotterdamse dansacademie en nu een opleiding als diëtiste achter de rug heeft.

Hij, een Nederlandse hip hop danser die studeert voor IT-programmeur.

Ook al ben je geen fan van liveshows, georkestreerd applaus en gegil of alles wat maar een beetje ruikt naar commercialiteit, dit moet je waarderen...


choreo: Ish
muziek: Yann Tiersen - Comptine d'un autre été: l'après midi
programma: So You Think You Can Dance op VTM

Ik presenteer u: Yolande Moureau

Wat las ik enkele dagen geleden op www.deredactie.be? Een Belgische vrouw maakt kans op de prijs voor beste Europese actrice. Yolande Moureau heet ze, een vijftiger uit Brussel. Haar nominatie heeft ze te danken aan haar glansrijke rol in de film 'Seraphine', een portret van de Franse schilderes Séraphine de Senlis.



Op 12 december worden de European Film Awards uitgereikt in Duitsland, en daar zal Yolande (als ik zo vrij mag zijn) oog in oog staan met haar vrouwelijke tegenstanders. En die zijn niet van de minsten: Penelope Cruz, Charlotte Gainsbourg, Kate Winslet, Katie Jarvis en Noomi Rapace. Het zal nog knokken worden... Penelope Cruz, die met haar Spaanse temperament ongetwijfeld het vuur aan de schenen van onze landgenote zal leggen; Charlotte Gainsbourg, die haar maar al te graag zal willen weg-bonjouren; en Kate Winslet, die in haar carrière toch al heel wat waters doorzwommen heeft (heb je 'em?).

Of ze nu wint of verliest, we staan weer op de map. Ons kleine, pietluttige, wafel-vretende landje heeft terug een weldra wereldbekend acteertalent rondlopen, die bovendien meer kan zeggen dan 'God gave me a great body and it's my duty to take care of my physical temple'. En wat is het fijn te weten dat ik daar voor iets tussenzit...

Enkele dagen na mijn vorige post slaagde Yolande Moureau erin om genomineerd te worden door de European Film Academy. Wie had ooit gedacht dat mijn blog, amper een maand oud, mensen zó zou kunnen inspireren. Dat de woorden die uit mijn vingers voortvloeien een persoon de kracht en de uitstraling zouden kunnen geven om zijn of haar doelen te bereiken. Ik alvast niet.

Dat doet deugd.

Muscles from Brussels

We hebben dringend nood aan een nieuwe en verbeterde Muscles from Brussels. Deze bedenking maakte ik mij enkele dagen geleden, toen ik weer eens afdwaalde van één van de tientallen taken die mijn nieuwe studierichting ‘Journalistiek’ naar mijn hoofd bleef katapulteren.

Ik had nu toch al 5 minuten en 32 seconden non-stop zitten schrijven en besliste dat het hoog tijd was voor een dosis hersenloos entertainment. Voor ik het goed en wel besefte, typten mijn vingers het welbekende zevenletterwoord in de URL van mijn vuurvos. There’s no place like youtube…

Wat een geweldige uitvinding toch, die youtube. Oceanen van audiovisueel materiaal waarvoor geen enkele hersencel moet worden geraadpleegd: mijn idee van een perfecte ontspanning. Al snel surfte ik mij een weg door allerlei Amerikaanse talkshows, waar celebrities en de occasionele ‘ik ben een tienermoeder met drie kleine gremlings als baby’s en ik heb er al aan gedacht om zelfmoord te plegen…oh, en ik zit tot over mijn oren in de schulden…en oh ja, ik ben ook biseksueel’ de revue passeren. Deze laatste komt dan eerder voor in de Dr. Phil’s van het talkshowlandschap maar je moet natuurlijk op zoek gaan naar de goede concepten.

Geef mij maar David Letterman, Chelsea Handler of een goede oude Ellen Degeneres. Het was in die laatste dat ik enkele dagen geleden mijn gading vond. Niemand minder dan Famke Janssen (44) nam plaats in Ellen’s zetel, waar menige celebrities al hebben geouwehoerd, gekeuveld en gelachen of (in Mariah Carey’s geval) gehijgd. Al snel voelde ik een herwonnen sympathie voor de Nederlandse femme fatale. Geen ADHD, zoals sommige andere bekendheden wanneer ze voor een camera staan, niet zelfingenomen, en bulderlachend op de juiste momenten. Ook haar acteerprestaties konden me altijd bekoren: van de moordlustige stoeipoes Xenia Onatopp in Goldeneye, tot de sympathieke, maar bezeten, Dr. Jean Grey in X-men 3. De Nederlanders waren het duidelijk met me eens, want onder het filmpje stonden commentaren als ‘she makes me proud to be dutch’, en sommige Hollanders voelden zich duidelijk geroepen om de wereld wat bij te leren over het reilen en zeilen in Nederland.

Mijn gedachten dwaalden af naar die ene Belgische acteur die het internationaal gemaakt heeft: Jean-Claude Van Damme. Ondertussen 49 jaar oud, vier ex-vrouwen, en nog steeds bezig met snoeiharde gevechtsfilms. Zijn twee nieuwe films, ongetwijfeld pareltjes, die er in 2010 aan komen, heten Weapon en Karate…daar is over nagedacht!

Na wat research was ik verrast te zien dat onze eigenste spierbundel in zijn eerste film, Monaco Forever, de rol van homoseksuele karateka vertolkte. Homoseksueel? Vertolken? Ik was ook verbaasd. En in 1984 dan nog wel. Wat een voortrekkersrol. Ik merkte zowaar een tweede laag in JC’s persoonlijkheid op.

Tot ik dan weer op een interview van een 48-jarige Van Damme stuitte op newsweek.com, waarin hij ondervraagd wordt door een jonge journaliste over zijn nieuwe film JCVD, die gaat over…zichzelf.


Why did you want to make a film that comments on your own life?

I made this just to show some of the internal side of J.C.V.D., in a way. He's a guy, a normal guy from Belgium with dreams, and I did well in that type of path. At the age of 47, to take chances and go back to Europe and be talking to some studios there, I'm showing them that I believe I'm good quality.

There ' s a monologue in the film about being a washed-up action star. Did you improvise that?

I like structure—like driving: go past the school on the street, stay on the right side, no hitting the car, go in right, you'll see a big church, stop and take a left, and you'll have it. By doing this I'm giving a structure of life, a path of light, and showing what happens between me and me, which is something very beautiful.

Beautiful? Why?

I really opened myself up in JCVD. I peeled back the skin of the fruit, cut the pulp and then took that very hard seed. In this film I cut that hard seed, and inside that seed was a kind of liquid cream substance of the man I am, or the woman you are.

OK —

It was like being naked—I would love to be naked in front of you.

Well, I —

Not being naked being naked. I say such things in Hong Kong and they thought I was being a crazy Frenchman. Being naked of protection.

So you ' ve no regrets at all?

Believe me—I've done very good stuff and very crazy stuff, and I don't regret the crazy stuff. So are you in New York?

Yes, I am.

And are you 27, or 32?

I ' m 22.

Oh, f–––. That is very young. Will you come to the premiere?

I don ' t know. When is it?

I don't know. You will wear all black, a black dress and high heels?

Uh —

You can come find me, I will be the one with the very broad shoulders, dark hair and a simple suit. We can have some champagne, you and me.


Wat zijn we fier op onze Belgische ster.

Pas op, ik klaag niet over een tekort aan Belgisch talent in de wereld. Kijk maar eens op vlak van mode. Daar torenen we hoog boven onze noorderburen uit. Olivier Theyskens, Walter Van Beirendock, Dries Van Noten, Veronique Branquinho, Ann Demeulemeester, Martin Margiela, en ga zo maar door. Ook onze Belgische sportvrouwen scheren hoge toppen.

Hoewel het ons kleine landje niet ontbreekt aan acteertalent, lijken deze internationale wateren onbevaarbaar. Maar schijn bedriegt, geloof me. Ik ben er zeker van dat er plaats is voor fris, nieuw Belgisch talent. Ik ben ervan overtuigd dat wie jong is en vastberaden, de top kan bereiken.

Dus ga ervoor! Schrijf je uit bij die richting ‘Geschiedenis’ waaraan je diep van binnen nooit had willen beginnen. Maak het uit met die vriend of vriendin, die je altijd met een troostende glimlach aankijkt wanneer je over je acteerplannen spreekt. Ren naar huis, open je kasten, trek je stoutste kleren van de kapstok en smijt ze in je koffer. Boek die vlucht naar New York en achtervolg je dromen.

Grijp het leven vast met beide handen. En kraai van plezier!

Want wie weet zit jij binnen enkele jaren op die befaamde bank naast Ellen, ouwehoerend en lachend. En dan beloof ik je, op al wat mij lief is, dat ik zal posten…

“You make me proud to be Belgian”

de meester der blogs

De docent van het vak ‘internetjournalistiek’ moet gemerkt hebben dat niet alle blogs van zijn studenten even vlotjes uit de pennen rolden. Daarom werd iedereen vriendelijk verzocht de tekst ‘Why I blog’ van Andrew Sullivan te lezen. Daarin legt de fervente blogger uit wat bloggen juist inhoudt en hoe je dan een goede blog kan onderhouden. Hij is duidelijk enthousiast over het hele fenomeen, en vult zijn uiteenzetting met alle metaforen en wijze spreuken die hij maar kan bedenken.

Ik was niet geamuseerd.

Het boeide mij eigenlijk niet waarom Sullivan dan juist bloggen zo leuk vindt. Maar goed, ik moest hem een kans geven, al is het omdat ik kost wat kost een tweede zit wilde vermijden. Ik had tenslotte gekozen voor dit extra jaartje journalistiek, en besloot dat de raad van een collega schrijver mij toch wel iets zou bijbrengen.

Ik koos ervoor om het ellenlange epistel van Sullivan een radicale draai te geven, en er een fictief interview van te maken.

Ik interview dé Andrew Sullivan, meester der blogs. Kort en krachtig.

Goeiedag meneer Sullivan, hoe gaat het met u?

Alles goed hoor, maar je mag gerust Andrew zeggen.

Oké. Andrew, we gaan er direct invliegen. Wat is bloggen?

Bloggen is de spontane uitdrukking van onmiddellijke gedachten. Zelfs nog meer tijdelijk dan de kortstondige verschijnselen van de dagdagelijkse journalistiek. De gedachten die door de blogger worden gespuid lopen het risico om te worden afgewezen door de lezer. Maar bloggen vereist een omhelzing van deze onzekerheden. Een welwillendheid om van de trapeze af te vallen, in plaats van de sprong niet te wagen.

Wat is een belangrijke raad voor wie een blog wil starten?

Je moet je realiseren dat de blog een uitzending is, geen publicatie. Wanneer de blog stopt met bewegen, sterft hij. Wanneer hij stopt met peddelen, zinkt hij.

Bestaan er verschillende soorten bloggers?

Natuurlijk, bloggers zijn ook maar gewone mensen. In een wereld waar geen onderscheid wordt gemaakt tussen goed verkeer en slecht verkeer, en waar de emotie vaak beslist, zullen sommigen altijd hun stem opheffen om het gesprek te overheersen; anderen zullen zich schaamteloos overgeven aan de vooroordelen van hun lezers; en nog anderen zullen beginnen bekvechten voor de lol.

Waarom zou iemand eigenlijk een blog willen hebben?

Je moet jezelf toch uitdrukken, nu je emoties nog borrelen, je temperament nog flakkert; je humor nog leeft.

Oké, ik heb er wat van opgestoken. Zo moet ik dringend wat regelmaat in mijn blog brengen, of zoals Sullivan het mooi verwoordt: mijn blog moet blijven peddelen, of ze zinkt. Ook mag ik niet bang zijn van de reactie van de lezer. Het is beter om te springen naar die trapeze, en af en toe zwaar neer te komen, dan nooit de sprong gewaagd te hebben.

In de ban van Mann

Het Fotomuseum in Den Haag exposeert de vijf bekendste fotoseries van Sally Mann. De Amerikaanse is gekend voor de controversiële foto’s van haar kinderen, die ze regelmatig naakt fotografeerde. Uit conservatieve hoek werd ze hiervoor beschuldigd van kinderpornografie. Mann zelf vindt dat ze alleen maar een rechtstreekse blik werpt op het opgroeien van haar kinderen. Deze blik is die van een liefhebbende moeder, die haar kinderen ziet wanneer ze gelukkig, verdrietig, ziek, speels en zelfs naakt zijn.

©Sally Mann, Immediate Family

In de fotoserie What Remains probeert Mann de dood en de vergankelijkheid, het laatste taboe van de Westerse wereld, te bevatten. Wanneer een voortvluchtige man zelfmoord pleegt op haar erf, raakt ze gefascineerd door het eeuwenoude proces waarin de natuur alles terug tot zich neemt. Ze graaft haar overleden windhond op om te zien in welke staat die is na 18 maanden onder de grond. Ook krijgt ze toegang tot de tuinen van een forensisch centrum, waar lijken in ontbinding worden geobserveerd.

De puurheid, het gevoel en de naturel die elk van haar foto’s kenmerkt, zijn ongelooflijk mooi. Door het hanteren van antieke camera’s en een 19^e-eeuwse fotografische techniek sluipen er anomalieën en onzuiverheden in haar foto’s. Dit zorgt voor een ruwe, onafgewerkte, maar tijdloze uitstraling. Geheel verdiend werd ze in 2001 dan ook uitgeroepen tot ‘America’s best photographer’ door Time magazine.

In plaats van onthutst te zijn, ben ik ontroerd door haar werk. Het probleem ligt hier niet bij de artieste zelf, maar bij de toeschouwer die met een verkeerde blik naar de foto’s kijkt. De sfeer van openheid en humor die dit gezin bezit vind ik bijzonder, niet buitensporig. Ook de manier waarop ze de dood benadert is sereen en ontwapenend. Voor iedereen die naar meer snakt; typ gewoon eens ‘Sally Mann’ in op Google images en oordeel zelf. Diegenen die echt in de ban zijn van Mann kunnen nog tot 10 januari terecht in het Fotomuseum in Den Haag.

What's in a name?

Ik ga er eindelijk aan beginnen…

Dagen heb ik gezocht naar een goede titel voor deze blog; passend en toch een beetje catchy. Wat interesseert mij? Human interest, cultuur en lifestyle, maar anderzijds ook wetenschap (die vijf jaar bio-ingenieurstudies had ik niet kunnen overleven zonder een gezonde interesse voor het paringsgedrag van geleedpotigen en intercontinentale platentektoniek). Dus misschien ‘A science of style’… Niet slecht, maar deze blog zal zich, bij nader inzien, toch niet alleen op wetenschap en lifestyle toespitsen. Dan misschien ‘Veni vidi scribi’? Te saai. ‘A penny for my thoughts’? Te truttig.

Alliteraties! Eureka! Het perfecte taaltrucje om een blogtitel te laten knallen. ‘Vinnige Vincent vist in de visvijver van de veelvuldigheid.’ Misschien toch maar niet. Het moet simpel zijn. Iets dat de inhoud van deze blog, namelijk het door mezelf oppikken en becommentariëren van door mezelf interessant bevonden ‘nieuwtjes’, bevat. Ik heb het gevonden… Kort en krachtig, bijpassend en beredeneerd. ‘Vincent viseert’. Vanaf...nu!